Ahlen, 11.09.2009

Gaybi Köyü Öğretmenleri ve Öğretmenler Günü

İvriz Öğretmen Okulu’nun köyümüze yakın açılması bizler için iyi bir avantaj oldu.1941 yılında kurulan ve müdürleri, Mehmet Korkut, Recep Gürel ve İsmail Sata Güner bizzat kendileri köy köy dolaşarak okula öğrenci kaydederler.Her ne kadar köy enstitülerini karalayan siyasetçiler de olsa kendi köylülerimizin okulu ve öğretmenleri yakınen tanımaları, karalama politikasından etkilenmemeksizin birçok çocuk okula kayıt ettirilir, bu başlangıç ile öğretmen okulları kapanıncaya kadar köyümüzden bir çok öğretmen yetişir. Kesin bir sayı veremem ama oldukça çok sayıda diyebilirim.

Öğretmenlerimiz iyidir, hastır ama bütün Türkiye genelinde olduğu gibi bizim köylü öğretmenlerimizde de zamanlarını kahve veya öğretmen evlerinde geçirmektedir.Elbette güzel bir ortam, buluşma yeri, güven ortamının en iyi olduğu mekanlardan biridir öğretmen evleri.Bu şekliyle pasifize olmaktan öteye de gidilemiyor ne yazık ki !

Her yıl yapılan „Pilav Günü „ adı altında kutlanan İvrizliler gününe iki kez izinimde katılabildim, gayet de güzel bir gün olmuştu. Bundan esinlenerek köyümüzdeki birkaç öğretmenle konuşarak kendimizin de „ Gaybi Köyü Öğretmenleri Günü „ adı altında kutlayabileceğimizi teklif ettim, kabul gördü.

Öğretmenlerimizin bütünü evli olup torun-torba sahipleridir. Bu nedenle bütün ailecek, isteyenler torunları dahil katılabileceğini ilan ettik. En önemlisi de herkes herkesi olduğu gibi kabullenmeli, kimse kimseye dayatma yapmamalı. Mezunyettten itibaren herkesin konumu, birçoğunun düşünceleri, görüşleri değişti yani farklılıklar hepimizde arttı.Katılmak isteyenler seve seve bunu kabul etti ve işin organizesine geldi sıra. Çocukları hesaba katmadan aile başı belli bir miktarda para topladık, miktarını şu anda hatırlayamıyorum.

Bir gurup arkadaş benim de dahil olduğum, alışverişi üstlendik, toplanma yerimiz bizim için en ideal olan Pınarönü idi.Birlikte orayı da düzenledik.Katılım oldukça yüksek oranda gerçekleşti.Alkol alanı alkolini aldı, namaz kılanı namazını kıldı, hepimiz birbirimize gayet saygılı olduk ve herkes de menmun oldu.Daha sonraki yıllarda da kutlamaya karar verdik, belli bir miktar para toplamak üzere ve toplamaya da başladık.İkinci kez kutlanıp kutlanmadığını hatırlamıyorum, ya Türkiye’de değildim, ya da toplanılmadı.Bildiğim, toplanan paraların muhtarlığımıza devrolması.

Aslında yazık oldu hepimize.Her ne kadar hepimiz de aynı derecede sorumlu olsak da ben gerçekten çok üzüldüm.Köymüzün öğretmenleri de her zaman görüşemiyorlar, birçoğu bunu özellikle belirtti de.Ayrıca köylülerimiz de sevinmişti ama sevinç kısa sürdü.Hiç bir engel de yoktu.Ortamımız güzel, yerimiz ideal, senede bir kerecik olsun bir araya gelmeyi beceremedik.Burada kimsenin menfaati sözkonusu değildi, öğretmelerimiz çocukluktan birbirlerini her yönüyle tanır, dışarıdan evli olanlar da bu münasebetle çoluk çocuk tanışmış olacaktı.Bütün bunlara rağmen toplanamadık.

Belki ileride tekrar dener, başarırız.

Başarmak ümidiyle…………

Mustafa Dumlu