Ahlen, 20.04.2010

Nefsinin Esiri Olmuş Yaşayan  Acınacak  Cansızlar

 

Bir parça ekmek, biraz peynir,

Doymak bilmez körboğaz,

Karnı doyar doymak bilmeyen gözüyle,

Bitmek bilmez sonsuz istekleriyle,

Gayet ihtiraslı,

Körleşmiş duygularıyla,

Bilmem koca bir ömür,

Bilmem kısacık bir pencereden bakış.

 

Taptaze tabiat, canlı mı canlı,

Hertaraf hayat dolu kirleten biz insanlar,

Göz gerek görmeye,

Yürek ister kalbur gibi, bakmaya

Körleşmiş kalpler tanımaz canından başka can,

Canlara can gerek gıdası sohbet,

Sağı solu, fanatiği dincisi,

Olursa sözkonusu çıkar,

Sinsi mi sinsi,

Yaklaşırlar saf insanlara,

Sömürüsü duygu,

Vurdukça vurgunu,

ve

Bir paçavra gibi bulursun kendini,

Sen hala saf ve temiz duygularınla…….

 

Ucuzdur insanoğlu insanlara,

Vardır elbet bir ederi,

Kimisi bedava kimisinin kilosu bine

Çaresiz garibanlar çeker sineye,

Bilir iken içinin pisliklerini,

Hep arar onda bunda,

ve

Bulur da birini,

Düşünür hep nefsini,

Hep kendisini, kendisini.

 

Biz aciz insanlar,

Esiriyiz nefsimizin,

Sayılı günler acılarla dolu,

Dolu da olsa keseler,

Geçmesin eline bir fırsat,

Enseler mi enseler.

 

Mustafa Dumlu