Ahlen, 16.01.2010

 Çöpten   Nafakasını Temin Etmeye Çalışanlar

 

Dünya bu,

Kimi terler ekmek parası kazanır,

Kimileri kabadayıdır geçinir,

Kimileri masa başında sineklenir,

Kimileri pinekler dolaşırlar etraflarında,

Kimileri dilenir sokak başlarında,

Kimileri dolanır ;

O çöp benim, bu çöp benim,

O gurur ve mağrurlu başlarıyla.

 

Bakmak lazım,

Bakarken görmek ve düşünmek,

Bunlar da bizim insanlarımız,

Onlar da Allah’ın kulu,

Dünyamız ortak evlerimiz ayrı,

Düşer binlercesinin yolları ayrı,

Bir son vermek gerek bu işe gayrı,

Ekmek çoook, açımız ona keza.

 

Bakarım hep bir ayrı gururla,

Hayranıyım o gururlarına,

Alın teri, emek, uğraşı,

Kimileri bakar tiksinti ile,

Bilmem kimlerdir tiksinilecekler,

Yok ki dayıları, emmileri,

Sevmezler yalakalıkları,

Harman tozunda kalmışlar misali,

Hep ararlar birşeyler çöplerden,

Ekmek parası, nafaka.

 

Mağrur ve gururludurlar,

Tenezzül etmezler dilenmeye,

Hele hele hiç çalıp çarpmaya,

Hep görürüm onları,

Oralarda buralarda,

İçimde bir burukluk,

Seyrederken balkonda,

Gencini, yaşlısını, kadını ve kızını,

Bir burukluk sarar içimi,

Yoktur cesaretim vereyim eline,

Korkarım kırılacak gururu diye

Uğraşırım içlerini okumaya,

Zordur anlamak insanları,

Kimbilir neleri düşünürler,

Her gördükleri yerlerden,

Çoğu anurlu ve kibirli insanlardan,

Bilirim bakar bir çokları nahoş,

Çokları zaten onlardan birhoş,

Kimisi öyle sarhoş,

Kimisi varlıktan meyhoş.

 

Ülke büyük, sınırsız olanaklarla

Yoksulu ve fakiri on binlercesince,

Gerek her bir insana bir dam,

Sıcak bir yuva çocuklarıyla,

Yetmez sadece demek , dua etmek,

Yer-yurt sağlamak bu insanlara,

Yol yordam göstermek,

Öğrenmek gerek beraberce paylaşmasını.

 

Mustafa Dumlu