Mevlüt Demir
NEM KALDI

Zihnimde çakan şimşeklerdi,
Karanlığa, mermi gibi sıkılan.
Ve içimde alazlanan bir ateşti,
Demir dağları eriten.
Volkanlar yüreğimde kaynar,
Gözlerimde denizler çalkalanırdı.
Denizler yollarda büyür, Denizler içimizde kanardı.
Gine’de, Vietnam’da
Ve Bolivya Dağları’nda ellerim vardı.
Ellerim eşeverya toplar, Nguyen Van Troi dünyayı sallardı
Tüm yıldızlar bayraklara dökülür,
Bayraklar yürekler gibi çarpardı.
Biteviye yağmurlar yağardı.
Otlar, kayalardan fışkırır,
Toprak, toprak gibi kokardı.
Güneşe bir hal oldu sonra.
Çıktı çıkacak derken, ufuktan
Düştüğü yerde, gömülü kaldı.
‘’Yer demir, gök bakır.’’şimdi.
Ne sular var göllerde,
Ne yaylalarda ot kaldı.
Gözlerinin feri düşmüş,
Umutsuz bekleyen, canlar kaldı.

Mevlüt DEMİR