Ahlen, 24.07.2009

Ana-balarından ölümünden sonra veya ebeveynlerin birinin vefatından sonra kavgası bir an evvel sanki bir yükten kurtulurcasına defin işi yapılır, bir müddet ağlama ve sızlanmaların ardında sadede gelinir.Hele ölen varlıklı biriyse bu işlerin tamamı medya ile birlikte yapılır, işi-gücü olmayanlar neyse de işi-gücü olan da kendi işinden ziyade meşhur merhumun işleriyle geriden takip eder.Hani derler ya : „Zenginin malı,züğürdün çenesini yorar.“

 

Gidenin malı paylaşılıp bölündüyse, kalanın akibeti de aynen olcaktır.Etme-bulma dünyası gibi.Zaten derinlemesine düşünecek olursak, hepimiz koyduğumuz döşeğe oturacağız sonuçta.İstesek de istemesek de, görebilsek de göremesek de ; başkaları için düşündüğümüzü eninde sonunda kendimiz yaşayacağız, iyisini de, kötüsünü de.

 

Mal paylaşımı, veraset ilamı çıkarma, tapuluk işlemler ayrı bir gayreti gerektiriyor.En kötüsü de mal kaçırma.Bizim kendi ailemiz içinde böyle bir sorun yaşamadık, yaşayanlar eksik değil.

 

Parçalanan arsaların, tarlaların tümlenmesi oldukça zor.Kanun yapıcı aslında iyi düşünmüş tarla ve arsaların parçalanmak yerine tümlenmesi için.Vereseler o kadar çoğalmış ki, üstelik her biri bir ayrı yerde, hepsini bir araya getirip vekalet yolu ile de olsa, işlem yapmak epeyce büraktik işlemleri gerektiriyor.

 

Ülkemiz genelinde, tarla kavgası, sınır kavgası, su paylaşımı kavgası, sonuçta çıkar kavgası, gündemden hiç düşmüyor.Çoğunluk da yakın akrabalar arasında.Bazı yörelerimizde kız evlatlarına hakkını da tam olarak vermiyorlarmış, yaşayan tanıkları ve tanıdıklarımızdan duyduklarım.Veya bazı ailelerde kayırılan evlatlar oluyor, bazı evlatlar üvey evlat muamelesi görüyor. Üvey evlatlarda zaten resmen ana veya babadan hangisine göre üvey evlat ise,vay onun haline.Evlattan beklenti ile evlada reva görülenle ters orantılı.

 

Bu türden olan problemler sonuçta aileler arasında bağların zayıflamasına, hatta kopma noktasına getirir.Herkes hakkını bilmeli, hakkına razı olmalı.

Mustafa Dumlu